خلاصه داستان:

در ابتدای هر قسمت، دستی که مدادی سفید دارد، شروع به کشیدن خطوطی می‌کند که خیلی زود مشخص می‌شود این خطوط، ظاهری ساده از یک مرد را ترسیم کرده‌اند. این مرد، با نام «آقای خط» مشهور می‌شود. آقای خط با زبانی «من درآوردی» و بامزه شروع به صحبت کردن می‌کند. ظاهراً مخاطبِ اصلیِ بیشترِ صحبت‌های او همان مرد نقاشی است که دستِ او را پیش‌تر در حین کشیدن خطوط دیده بودیم.

آقای خط از نقاش خواسته‌هایی دارد. نقاش هم عمدتاً سعی می‌کند خیلی زود این خواسته‌ها را بر آورده کند. اما مشکلی بزرگ در این میان وجود دارد؛ آقای خط ذاتاً‌ بدشانس است؛ او به هر جا که می‌رود، و دست به هر کاری که می‌زند، نهایتاً با اتفاقی ناخوشایند و دردناک مواجه می‌شود. اما آقای خط، به اصطلاح خودمانی، «پُرروتر از آن است که با این اتفاقات از رو برود»؛ او که از اعتماد به نفس بسیار بالایی برخوردار است، بعد از هر اتقاق، روحیۀ خود را حفظ می‌کند و کماکان به ماجراجویی‌های بدفرجامش ادامه می‌دهد.

از ویژگی‌های جالب آقای خط، خنده‌ها و قهقهه‌های بلند و بامزه‌اش است. گویی او با این خنده‌ها می‌خواهد به همگان ثابت کند، زندگی برای او بازیچه‌ای بیش نیست. انگار آقای خط، حتی خودش هم زندگانی خود را چندان جدی نمی‌گیرد.